Vandaag was de dag om te kijken waar we nu staan. Na de verloren partij van vorige week tegen KVVA, waren wij als staf erg benieuwd hoe hier op gereageerd zou worden.

Het begint steeds meer onwerkelijk te voelen dat wij nog steeds wedstrijden spelen terwijl zoveel andere zaken op slot gaan door Covid-19. Het zal ons dan ook niet verbazen als vandaag de laatste wedstrijd zal worden die we spelen. Sterker nog, misschien is het wel goed. Voor een club als VOP, maar ook Eemboys en alle andere amateurverenigingen die het veelal moeten doen met de inkomsten van de kantine is dit natuurlijk een doodsteek. Elke wedstrijd die gespeeld wordt is er één zonder inkomsten. Natuurlijk willen we graag blijven sporten, maar laten we dan een aantal weken alleen trainen om fit en gezond te blijven, zonder dat onze en andere mooie clubs steeds meer in de problemen komen.

Laten we het dan maar hebben over de wedstrijd aan die andere zaken kunnen we toch niets veranderen.

Binnen 10 minuten keken we tegen een 0-1 achterstand aan. Even niet goed opletten en dan heb je hem om je oren. Dit had ook al snel 0-2 kunnen worden als Joël en Joey niet alert hadden gereageerd op de doellijn.

Na een goede solo van onze nummer 15 (Emile brouwer) zette hij Lennart van Vliet één op één voor de keeper. Die maakte koeltjes af met zijn chocoladebeen 1-1. Dit was ook de stand waar we de rust mee ingingen.

Na rust kwamen we goed uit de startblokken waarin we wel kansjes tegen kregen. Het perfecte antwoord was toen Quincy Koenen de 2-1 maakte. Ook weer een goede solo, de keeper uitgekapt  en rustig afgemaakt. Dit gaf ons wat rust en meer ruimte op het veld.

Het enige wat we nodig hadden was nog een doelpunt om de wedstrijd op slot te gooien. Deze kwam door wie anders dan Emile Brouwer. Bij een duel waarbij de tegenstander geblesseerd raakte, wist Emile zich los te wurmen. De tegenstander vroeg om een vrije trap, maar die werd niet gegeven door de scheidsrechter. Emile ging dan ook door en joeg de bal snoeihard in de goal.

Hierna ontstond er een opstootje dat gelukkig snel gesust was. De speler die geblesseerd raakte is nog behandeld door de vrouw van Emile. Helaas was het toch nodig dat hij door moest naar het ziekenhuis om de gesprongen wenkbrauw te laten hechten. Iets wat wij natuurlijk betreuren. Vanuit de sportiviteit die VOP uit probeert te stralen is Emile nog naar het “slachtoffer” geweest om zijn excuses te maken. Hier kwam een handdruk uit die vertelde dat het dan ook klaar was.

Na het opstootje lag er een andere sfeer op het veld en hierdoor waren we minder oplettend en kregen we dan ook nog een goal te incasseren.

Vaak worden de jongens vergeten die geen goal of een uitzonderlijke actie maken. Die worden niet vergeten, maar misschien wel niet genoeg genoemd. Elke goal die we maakten was een teamgoal. Een verdediging die met het mes tussen de tanden speelt, een middenveld die meer loopt dan een gemiddelde marathonloper, een bank die gebrand is om erin te komen en dit met alle hebben en houwen doen. Trots op de mannen dat ze elkaar aanvullen. Een ode aan het team dus!

Gelukkig werd er na de 3-2 snel afgefloten en konden de punten dus blijven op ons mooie sportpark.